Η πάλη σε κώμα

Θέμα: «Η Ελληνική Πάλη σε Κώμα: Ποιοι οδήγησαν σ’αυτή την τραγική κατάσταση το ιστορικό άθλημα των Ολυμπιονικών.»

Κρίκης Πέτρος - Πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Προπονητών Πάλης - Μέλος Δ.Σ. Α.Ο.Δ. Λάρισας

Αφορμή γι’ αυτή μου την επιστολή, στάθηκε η αγανάκτηση αλλά και η απογοήτευση που με διακατέχει για την κατάντια ενός τόσο ζηλευτού όσο και ιστορικού αθλήματος για την χώρα μας, την Πάλη. Ενός αθλήματος που έχει χαρίσει ένδοξες στιγμές και αθλητικές χαρές κατά το παρελθόν στην πατρίδα μας. Σαν αθλητής και πρώην πρωταθλητής που έζησε τον υψηλό αγωνιστικό αθλητισμό, αλλά και σαν προπονητής τώρα, νιώθω αμήχανα μπροστά στην κατρακύλα που έχει πάρει το άθλημα αυτό και πραγματικά δεν ξέρω τι να πω στους νέους αθλητές που έρχονται κοντά μου για να γνωρίσουν ένα από τα ομορφότερα και παλικαρίσια αθλήματα που γεννήθηκαν σ’ αυτόν εδώ τον τόπο.
Βλέποντας από τους τηλεοπτικούς δέκτες, αλλά διαβάζοντας και τις επιδόσεις των αθλητών μας από τις εφημερίδες, μπορεί και ο πιο άσχετος με τον χώρο, να καταλάβει το μέγεθος της αποτυχίας μας, να μην προκριθεί κανένας αθλητής στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου, κατακτώντας μια εκ των 8 πρώτων προνομιούχων θέσεων, που εξασφάλιζαν την απευθείας πρόκριση στους αγώνες την επόμενη χρονιά. Ποιες είναι όμως οι βαθύτερες αιτίες και ποιοι οι ένοχοι γι’αυτή τη μεγάλη αποτυχία; Γιατί σίγουρα θα πει κάποιος ότι τα πάντα δεν κρίνονται από το αποτέλεσμα και ίσως κάποιοι εμφανίσουν και κάποιες επιτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εγώ δεν θα κρίνω με βάση μόνο τα αγωνιστικά αποτελέσματα, αν και αυτά έχουν την αξία τους, αλλά κυρίως την υπόλοιπη δομή του συστήματος λειτουργίας της Πολιτείας αλλά και της ομοσπονδίας Πάλης, δηλαδή της Ε.Ο.Φ.Π.
Αρχίζοντας από το κεφάλι, διότι όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, από εκεί «βρομάει το ψάρι», η ΓΓΑ και το αρμόδιο Υπουργείο τα τελευταία 20 χρόνια ακολούθησαν μια πολιτική βιτρίνας και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Η σταθερή επιδίωξη της εκάστοτε κυβέρνησης να «εκλέγει» με το ζόρι τους δικούς της ανθρώπους στην κεφαλή των Ομοσπονδιών, όπως και στην Ε.Ο.Φ.Π., αλλά και το μύθευμα ότι θα κερδίσει περισσότερα το άθλημα αν έχουμε πρόεδρο και πλειοψηφία που πρόσκεινται κάθε φορά στην κυβερνώσα παράταξη, οδήγησε τα πράγματα στο αυτονόητο.
Διάφοροι δελφίνοι των κυβερνητικών θώκων, που πολλές φορές ήταν άσχετοι τελείως με το αντικείμενο που αναλάμβαναν, διοικούσαν τις Ομοσπονδίες, όχι με γνώμονα την ανάπτυξη του αθλητισμού και του συγκεκριμένου αθλήματος, αλλά πολλές φορές θυσίαζαν τα πάντα για προσωπική προβολή και ανέλιξη. Εξυπηρετώντας πολλές φορές συγκεκριμένα συμφέροντα που τους τοποθέτησαν σ’αυτή τη θέση. Είναι και αυτό ένα μικρό δείγμα το πώς αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό οι «δυο μεγάλοι» ΝΔ και ΠαΣοΚ στον τόπο μας. Ιδιαίτερα μέχρι το 2004 και μέχρι τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, πριμοδοτούσαν μόνο ότι φαίνονταν, δίχως να δίνουν ιδιαίτερα βαρύτητα στις υποδομές, όπως εγκαταστάσεις στην επαρχία, πρόγραμμα ανίχνευσης ταλέντων, στήριξη του Μαζικού Αθλητισμού κτλ. Στήριξαν προπονητές και αθλητές με ύποπτο παρελθόν και δράση (βλέπε περιπέτεια Θάνου – Κεντέρη – Τσέκου) έδιναν επιδοτήσεις, κρυφές και φανερές, για μια μικρή ελίτ αθλητών, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους «εργάτες και σκαπανείς» των ερασιτεχνικών αθλημάτων στην χώρα μας.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας με την ελίτ να συνεχίζει να απολαμβάνει τα προνόμια και να εξυπηρετεί αυτούς του σάπιους θεσμούς και το υπόλοιπο οικοδόμημα να σαρώνεται σιγά σιγά από την εγκατάλειψη της πολιτείας. Τα μετάλλια που ήθελαν για να αθωώσουν την πολιτική τους ήρθαν, αλλά το μέλλον φανέρωσε το σάπιο του συστήματος που έκρυβε και θάμπωνε ο ευκαιριακός «χρυσός» των μεταλλίων.
Περνώντας λοιπόν στη μεταολυμπιακή εποχή ήρθε και η προσγείωση στην πραγματικότητα που έλεγε ότι θα υπάρξουν δραματικές περικοπές μέχρι και 50% στους προϋπολογισμούς των ομοσπονδιών. Ότι δηλαδή, θα εφαρμοστεί και στο αθλητισμό η αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας που χαρακτήριζε όλους τους άλλους οικονομικούς και κοινωνικούς – εργασιακούς τομείς της πατρίδας μας. Που στην ουσία της λέει ότι το κράτος θα παρέχει τα απαραίτητα για να συντηρεί της ομοσπονδίες για να μην κλείσουν, αν και αυτό δεν το εγγυάται κανείς, θα πληρώνει δηλαδή τα λειτουργικά έξοδα και για τα υπόλοιπα θα πρέπει να απευθύνονται οι αρμόδιοι στην ιδιωτική πρωτοβουλία όπως λένε και στις χορηγίες.
Εδώ ακριβώς έρχονται να προστεθούν οι ευθύνες στις εκάστοτε διοικήσεις των ομοσπονδιών και συγκεκριμένα της Ε.Ο.Φ.Π. που μας απασχολεί εξ αντικειμένου. Τα τελευταία 25 χρόνια η πολιτική που ακολούθησε η ομοσπονδία Πάλης (Ε.Ο.Φ.Π.) οδήγησε το άθλημα σε τέλμα. Στηριζόμενη στην εκάστοτε πολιτική της Κυβέρνησης και τοποθετώντας πάντα μέλη και στελέχη της εκάστοτε κυβερνώσας παράταξης έχουν ευθύνες διαχρονικές το ΠαΣοΚ και η ΝΔ για την κατάντια του αθλήματος. Ενώ λοιπόν διαχειρίστηκαν περί τα 60εκ ευρώ, δεν δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να υπάρξει μέλλον στο άθλημα. Η μόνη κατάκτηση μπορεί να θεωρηθεί η δημιουργία των αθλητικών σχολείων, τα οποία όμως στήθηκαν και λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν, για να εξυπηρετούν άλλες ανάγκες. Καθώς δεν υπάρχει ένα πλαίσιο συγκεκριμένο για το πώς δημιουργούνται και βγαίνουν θέσεις για τα διάφορα αθλήματα, αφού είναι γνωστό της πάση πως ανοίχτηκαν, πόσους και ποιους πρέπει να παρακαλέσεις.
Μετά λοιπόν το 2004 η Ε.Ο.Φ.Π. παρουσίασε ένα χρέος της τάξεως των 2εκ ευρώ. Με αφορμή το οικονομικό άνοιγμα που έκανε για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, με προετοιμασίες στο εξωτερικό και τις «αλχημείες στο Λουτράκι», όπου εμφανίζονταν αθλητές να μένουν εκεί χωρίς να μένουν, αλλά και βασική αιτία την μείωση κατά 50% της επιχορήγησης της επόμενης χρονιάς από την ΓΓΑ, δηλαδή από 4εκ Ευρώ σε 2,2 εκ, έφεραν το «κραχ» στην Ελληνική Πάλη. Σήμερα λοιπόν αντιμετωπίζουμε εμείς οι Έλληνες Προπονητές Πάλης, που έχω την τιμή να είμαι Πρόεδρός τους, το πρόβλημα της οικονομικής αλλά και αθλητικής επιβίωσης ενός τόσο σημαντικού αθλήματος για την χώρα μας. Βαδίζουμε στον 26ο μήνα απλήρωτοι και οι ομάδες μας βρίσκονται στα πρόθυρα της διάλυσης. Τα παιδιά μας, οι αθλητές, που ακόμη παραμένουν και αποτελούν για μας την ελπίδα και την προοπτική του αθλήματος, έχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους. Πρωταθλήματα Παμπαίδων δεν πραγματοποιήθηκαν εδώ και τρία χρόνια, οι Εθνικές ομάδες διαλύθηκαν ως πολυέξοδες, οι περισσότεροι αθλητές πληρώνουν απ’την τσέπη τους της προετοιμασίες αλλά και τα έξοδα συμμετοχής τους, ακόμη και σε επίσημους αγώνες που εκπροσωπούν την χώρα μας, όπως Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια και ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες Εφήβων – Παίδων δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα ανίχνευσης και προώθησης ταλέντων στις ανδρικές ομάδες.
Τι λέει η ομοσπονδία για όλα αυτά; Ότι είμαστε τυχεροί που δεν μας μείωσε το κράτος κι άλλο την επιχορήγηση διότι όλοι οι άλλοι πέσανε πολύ πιο κάτω από εμάς! Δεν βάζει ζήτημα διεκδίκησης από την Κυβέρνηση περισσότερων πόρων και υποδομών, αλλά λέει να κάνουμε κοινώς την «πάπια» για να μη χάσουμε κι αυτά που παίρνουμε! Είναι κι αυτό μια απόδειξη που αναιρεί το μύθο, περί προέδρου και διοίκησης αρεστής στην κυβέρνηση. Λες και οι άλλες ομοσπονδίες δεν έχουν κυβερνητικούς παράγοντες στην πρώτη γραμμή. Αλλά και μια ακόμη απόδειξη το πώς αντιλαμβάνονται την διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων. Όχι με αγώνες και πολιτικές λύσεις, αλλά υποχθόνια και κάτω από το τραπέζι, στηριζόμενοι στις γνωριμίες και στις προσωπικές διαθέσεις των εκάστοτε Υπουργών. Δεν γίνεται όμως έτσι αθλητισμός!
Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι ιδιαίτερα θερμός στο χώρο της πάλης. Αυτό το φανερώνουν τα μεγάλα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί από την μακρόχρονη πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων και στο χώρο του αθλητισμού και συγκεκριμένα στην πάλη. Εμείς σαν Πανελλήνιος Σύλλογος Προπονητών Πάλης είμαστε αποφασισμένοι να πάμε στα άκρα για να ξεκολλήσουμε το κάρο από την λάσπη και να ξημερώσει μια άλλη μέρα για τον αθλητισμό της πατρίδας μας και για την Ελληνική Πάλη. Καλώ επίσης όλους τους συναδέλφους σε επαγρύπνηση και σε κοινό μέτωπο με τους άλλους εργαζόμενους, για να εμποδίσουμε όσο μπορούμε την αντιλαϊκή λαίλαπα που έρχεται από τη «νέα» Κυβέρνηση. Διότι ο αθλητισμός δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά σύγχρονη κοινωνική αναγκαιότητα έκφρασης και ψυχαγωγίας του λαού!